Op de steen zijn twee
gekruiste lansen te zien met daarboven een prinsenkroon: gekroonde
lansen dus. In weerwil van het bestaande onderschrift IN DE
LANSCROON wordt in de meeste gevelsteenliteratuur hardnekkig
gesproken over "de landskroon". De beeldhouwer zou ofwel
een spellingonbenul zijn geweest of heeft de huisnaam totaal
verkeerd begrepen en uitgebeeld. Wat je al niet moet verzinnen om
een bepaalde gedachtekronkel recht overeind te houden.
De huisnaam zou -
volgens die uitleg - met echte lansen niets hebben uit te staan.
De prinsenkroon moest dan ook gezien worden als de personificatie
van de soevereiniteit. De twee lansen die door de kroon gestoken
zijn, verwijzen dan naar de tweeherigheid van Maastricht, de stad
van de Hertog van Brabant en de Bisschop van Luik. Het zouden
zelfs eigenlijk twee scepters moeten zijn.
Voor dit mooie verhaal
is echter geen bewijs aan te voeren. In oude stukken is er steeds
sprake van "lanscrone" en moet dus vooreerst aangenomen worden dat
de twee huizen ter plekke gewone huizen waren met gewone namen,
die in de 14e eeuw door de stad zijn aangekocht en gebombardeerd
tot "huis van de stad". Notabene: de steen stamt van ongeveer 1700
toen "de lanscroon" reeds stadhuis-af was en een verwijzing naar
welke soevereiniteit dan ook voor de nieuwe eigenaar van geen
enkel belang geweest moet zijn.
De
gevelsteen van buurhuis "de luipaard" - een gekroonde luipaard -
is helaas verdwenen; die van "de lanscroon" lag in
1912 in de kelder onder het Dinghuis, dat
meestal abusievelijk het oud-stadhuis wordt genoemd. Na de
grote verbouwing van V&D in 1964 werd de gevelsteen in een pilaar
van het winkelbedrijf, Grote Staat 5/15, herplaatst, thans nog een
keer maar nu op ooghoogte. Bij die eerste gelegenheid werd vanwege
het 300-jarig jubileum van het 'nieuwe' stadhuis een chronogram
onder de steen geplaatst: LapIs DoMVs CIVItatIs, d.i. steen uit
het stadhuis. Het tijdvers, uitgevoerd in losse koperen letters,
was door baldadigheid geen lang leven beschoren en verdween letter
na letter.
|